Gienek Washable

Gienek siedział sobie na ganku przed domem przysłuchując się wiosennym śpiewom ptaków. Uwielbiał wiosnę, gdy na gałęziach pojawiały się małe, nieśmiałe pąki, gdzieniegdzie w jeszcze poszarzałej trawie zaczynały przeświecać kolorowe kwiatki, by nagle wszystko rozbłyskało zielenią I kolorami, a ptaki, które jeszcze niedawno zmarznięte i skulone tylko skakały to tu, to tam, w poszukiwaniu rozsypanych okruchów chleba, teraz świergotały bez opamiętania fruwając wszędzie z wielką radością. Z marzeń wyrwał go hałas na pietrze. Jakby ktoś przewrócił z hukiem całą szafę. (doświadczenie mówiło mu, że to Fryderyk znów miał jakiś dziki pomysł….)

Pobiegł prędko na górę. Na środku korytarza siedział Fryderyk pomiędzy poprzewracanymi walizkami.

-Co robisz? – krzyknął Gienek przerażony.

– A , pakuję się. – Fryderyk udawał, że nic się nie stało.

– No ale te walizki wszystkie?

– ja tam chciałem wziąć tylko jedną, tą najdolniejszą, i nie chciałem z nimi wszystkimi zadzierać, ale one rzuciły się na mnie zupełnie z zaskoczenia!

– no a czegoś się spodziewał? Jak wyjąłeś najdolniejszą walizkę, to te najgórniejsze spadły. To logiczne przecież!

– no może dla ciebie. Ja nie wiedziałem, że one takie zazdrosne są jedna o drugą.

– to nie ma nic wspólnego z zazdrością, a z przyciąganiem ziemskim. Jeżeli spod górnej walizki wyciągniesz dolną, to górna spadnie na ziemię z siłą o wartości wprost proporcjonalnej do wysokości i masy walizki. To przecież powszechnie znane prawo spadania walizek. Nie uczyli cię w szkole?

– No może i uczyli. Ale ja potrzebowałem walizki!

– No to nie mogłeś wziąć najgórniejszej? – Gienek nie mógł zrozumieć przyjaciela

– Ale ja potrzebowałem tej najdolniejszej! – upierał się Freddy.

– Oh jeejj… – Gienek dał za wygraną. – No ale ale…, po co ty się pakujesz? Wyprowadzasz się gdzieś?

– No a i owszem.- odrzekł Fryderyk z zadowoloną miną.

– Ale jak to? Dokąd? Czemu? Po co? – tym razem Gienek był całkowicie zaskoczony.

– No bo już mi się trochę tu znudziło w naszym małym pokoju, a przeczytałem w Ewangelii, że Pan Jezus powiedział do uczniów: pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam, nie tak jak daje świat, ja wam daję. No to pomyślałem, że skoro normalnie w świecie za wynajem pokoju to trzeba sporo zapłacić, więc jak ma być u Pana Jezusa inaczej, to się opłaca, co nie? – Fryderyk wydawał się całkowicie przekonany co do swojej decyzji.

– Freddy – jęknął przeciągle Gienek łapiąc się za głowę. – Ale Pan Jezus nie mówi o pokoju do mieszkania, tylko mówi pokój, czyli że pokój no… yyy… pokój… aaaa, no właśnie….no bo po polsku słowo pokój ma dwa znaczenia. Pokój jako miejsce do mieszkania, ale Jezus mówi daję wam pokój czyli że nie – wojnę, tylko pokój.

– No jeejku… – Freddy zrozumiał natychmiast swoją pomyłkę i nie krył rozczarowania. -No to nie mógł po angielsku powiedzieć? W końcu jestem amerykańskim zwierzątkiem, to był zrozumiał, że chodzi mu pokój czyli “Peace”, a nie pokój czyli “Room”. No I ja na durnia znowu wyszedłem….

– No, na durnia nie, bo mi też było to od razu trudno wytłumaczyć. – przyznał Gienek.

Fryderyk podrapał sie łapka po głowie.

– A no to już w sumie teraz ja całkiem nie wiem, co to znaczy, że Pan Jezus daje pokój nie tak, jak świat? Chyba pokój czyli brak wojny to jasne jest? Co nie?

– No w sumie to bardzo ważne pytanie. – Zamyślił sie Gienek- bo wychodzi na to, że mimo że wiadomo że nie wolno się strzelać i zabijać, to ludzie i tak się strzelają i zabijają. No I niektórzy mówią: to my wprowadzimy pokój w ten sposób, że zrobimy porządek z tymi wszystkimi, co to nie chcą porządku. I powsadzamy wszystkich do więzienia, albo powystrzelamy. Tylko że wtedy trzeba zrobić strasznie dużo karabinów, żeby ci, co pilnują porządku i pilnują pokoju, mieli więcej niż ci, co to nie lubią porządku i nie chcą pokoju. No i to chłopakom na całym świecie jakoś strasznie marnie wychodzi takie pilnowanie się wzajemnie, I co chwila ktoś do kogoś I tak strzela I to jest strasznie smutne. A jeszcze smutniejsze jest to, że niektórzy mówią: my strzelamy, bo to Pan Bóg nam tak kazał strzelać.

– No to faktycznie straszne! Co to musi być za Pan Bóg, że każe zabijać innych. Jakiś bardzo niedobry Pan Bóg. – Szop aż zatrząsł się ze zdenerwowania.

– No ja raczej bym powiedział, – skomentowął Gienek – że ci, co tak mówią, to nigdy nie spotkali prawdziwego Pana Boga i zupełnie nie zrozumieli, co Pan Bóg do nich mówi. Za czasów Jezusa też tak było, że wojowali i wojowali. I się buntowali jedni na drugich i się zabijali. A Pan Jezus mówi: ja wam dam prawdziwy pokój, nie taki, o który trzeba sie bić. Taki pokój, co to się zaczyna w środku, że człowiek zaczyna kochać drugiego człowieka. Bo jak kochasz drugiego, to już wtedy nie chcesz do niego strzelać. I Pan Jezus właśnie chce taki pokój dać każdemu.

– No ale nie każdy chce taki pokój mieć.- zamyślił się Freddy.

– No właśnie. No to naszym zadaniem jest zacząć od siebie. I tak jak święty Franciszek sie modlił: nieść pokój tam gdzie panuje nienawiść, przebaczenie, tam gdzie panuje krzywda. Zaczynając od siebie i swoich najbliższych.

– Aha. – westchnął Freddy.

– No, to teraz sprzątamy te walizki, bo jak ksiądz Piotr wróci, to dopiero będzie wojna. – Gienek spojrzał na walizkowy bałagan

– no, wojna pokojowa. – Fryderyk wygrzebał się ze stosu walizek i zabrali się razem do pracy.

 

 

 

Poranek wstał mroźny. Jako że poprzedniego dnia było dość wilgotno, drzewa pokryły się srebrnym pyłem szronu.
-Ale fajnie! – krzyknął Fryderyk wyglądając przez okno.
– no ja nie wiem, czy tak fajnie. Zimno jest, trzeba będzie się znów ciepło ubierać. A ja nie lubię się ciepło ubierać, bo można się szybko przegrzać, potem zmarznąć i znów przegrzać i choroba gotowa. – jęknął Gienek wysuwając nos spod kołdry
– no już nie przesadzaj, nie przesadzaj. Trzeba jeść witaminy, owoce, warzywa, pić tran i tak dalej i się trochę hartować. – nie dawał za wygraną Szop.
– no łatwo ci mówić. W końcu jesteś Szopem, a to zwierzątka futerkowe są.
– ej, no nie kłócić mi się! – przerwał debatę ks. Piotr. – Wstawaj, leniuchu, i do roboty, Uroczystość Trzech Króli dzisiaj, a dzieci znów nie dostały nowego filmu z Twoim komentarzem! Ani nawet żadnego opowiadania nie napisałeś!
– no bo, yyyyy – zaczął stękać Gienek
– nie ma żadnego yyyy. Dziś ostatni raz nadstawiam za ciebie karku i wrzucam do sieci stary odcinek. Za tydzień bardzo proszę żeby było nowy. O chrzcie w Jordanie. I koniec debaty w ogóle! Niech to będzie Twoja rezolucja noworoczna.
– no już dobrze, dobrze. Ale pomożesz?
– no oczywiście, że tak. Czy ja ci kiedyś nie pomogłem?
– no nigdy….
– no widzisz?
– A tymczasem to ja wam opowiem o tych Trzech Królach. – wtrącił sie Fryderyk – No bo ja usłyszałem kiedyś taką fajną kolędę o Trzech Królach: Gwiazda rozbłysła, albo raczej kometa, no w każdym razie kosmiczne zjawisko, dała znak, że Boga urodzi Kobieta i że ten czas jest bardzo, bardzo blisko! – zaczął rapować skacząc po tapczanie jak po trampolinie. – Faktem jest że za gwiazdą przyszło trzech mądrali przybyli podobno z Dalekiego Wschodu. do dziś nikt nie wie , jak oni to skumai i dlaczego robili sobie tyle zachodu….
– oj, Freddy….. – jęknął ksiądz…

 

-Kto tam? – zawołał Gienek. Kolejny raz zabierał się do czytania swojej ulubionej książki o wielorybach i kolejny raz ktoś mu przeszkadzał. A to pani z sąsiedztwa chciała

pożyczyć trochę cukru, bo „własnie się skończył, a goście mają zaraz być”, a to zadzwoniła jakaś pani i zawracała mu głowę sprawami, na których w ogóle sie nie znał „bo ja

myślałam, że pan z kościoła, to będzie pan wiedział”, a to trzeba było zejść do piwnicy, bo coś znowu wyło w kaloryferach i „na pewno termostat jest źle ustawiony i co chwila

zamyka i otwiera zawory”. No i oczywiście już 5 raz dzisiaj ktoś „koniecznie chciał się widzieć z księdzem Piotrem, bo ma dla niego i tylko dla niego wiadomość. I zapomniałam

mu przekazać po Mszy w kościele. Ja wiem, że go nie ma, ale może już wrócił, bo to w sumie nic pilnego, więc zadzwonię jeszcze raz za chwilę, dobrze?”. Nie mogą ludzie

zrozumiec, że jak ksiądz ogłaszał dzisiaj, że pojechał do Copiague na spowiedź i wróci dopiero późnym wieczorem, to pojechał do Copiague na spowiedź i wróci dopiero

późnym wieczorem. Więc nie może być akurat teraz obecny. Ani nawet za chwilę. Zwłaszcza że jest niedziela po południu i biuro parafialne i tak jest zamknięte.

– No chwila, chwila, no muszę dojść przecież!- Zawołał znowu znienierpliwiony, bo nie dość, że ktoś mu przeszkadza, to jeszcze wisi na tym dzwonku, jakby nie wiedział, że on

właśnie czytał książkę o wielorybach. Poleciał do drzwi. Na ganku stały dwie wielkie paczki zapakowane w kolorowy papier i z piekną kokardą na górze.

– hmm. paczki same przyszły? – zaczął się głośno zastanawiać…. W tym momencie zobaczył dwie pary dziecięcych oczu wyglądających zza pudełek.

– Surprise! Niespodzianka! – dwie dziewczynki wyskoczyły z ukrycia . Znał je z kościoła. Starsza, Payton, była w zeszłym roku do I Komunii i teraz była jedną z najgorliwszych

ministrantek. Młodsza, o dźwięcznym imieniu Piper, miała dopiero 5 lat, ale też chodziła na zbiórki „bo ja też bardzo chcę!”

-Hi, Gienek. – zaszczebiotała Payton po angielsku – Mama powiedziała, że zbieracie prezenty dla dzieci, które nie mają pieniędzy, żeby kupic prezenty, to myśmy im kupiły,

żeby też miały fajne święta. My tylko przynosimy i znikamy, bo mama czeka w aucie, bo jedziemy do kina. I tak po drodze wpadliśmy tu. – patrzyły na niego z uśmiechem.

Cała złość od razu mu minęła.

– O! jak fajowo! Czad po prostu! Dzięki bardzo! Postawcie to tutaj! O! jakie wielkie pudełka! Jak się cieszę, że też chciałyście pomóc w naszej akcji! Super w ogóle!

Dziewczynki wniosły pudełka, pomachały i zniknęły równie szybko, jak się pojawiły.

Gienek pozdrowił je i westchnął. Zawsze wzruszał go zapał i chęć pomocy innym, jaką miały dzieci.

Wrócił do pokoju, by zagłębić się w porzuconej kolejny raz lekturze. Ale jakoś mu odeszła ochota na zgłębianie tajemnic oceanów i ich mieszkańców. Zrobiło mu się głupio, że

cały dzień narzekał, zamiast … no właśnie. Przypomniała mu się Ewangelia, którą słyszał dziś rano na Mszy świętej. O tym, jak święta Elżbieta z radością przyjęła Maryję, gdy

ta przyszła ją odwiedzić. I jak potem w homilii ksiądz Piotr mówił, że święty Jan, choć był jeszcze pod sercem swojej mamusi, już rozpoznał, że Maryja przynosi Pana Jezusa,

Zbawiciela.

– no ładnie. Tyle razy dzisiaj Pan Jezus do mnie przychodził, ukryty w innych ludziach, a ja go nie poznałem i wcale się nie ucieszyłem. ech, Gienek, Gienek. Ty samolubie…. –

powiedział do siebie i smutno pokiwał głową. – No i co tu teraz zrobić? Jak to naprawić….

– No, niektórych rzeczy już naprawić się nie da. Można przeprosić i na przyszłość robić inaczej. Sam mi kiedyś tłumaczyłeś – odezwał się głos.

– oooo. Fryderyk? A co ty tu robisz? – Gienek rozejrzał się zdziwiony i ujrzał szopa siedzącego na fotelu. Zaskoczyło go to i czuł się nieco zakłopotany, że przyjaciel usłyszał

jego osobiste zwierzenia.

– No siedzę tu od jakiejś godziny. Tylko że tak się miotasz, że nawet żeś mnie nie zauważył. – mruknął Fryderyk. – ale spoko. Jasna sprawa. Też bym się pewnie tak spienił,

gdyby co chwila mi ktoś przerywał. Ale wiesz co? Może w takim razie, zamiast się teraz zamartwiać, pójdziemy razem na dół i uporządkujemy te wszystkie pakunki, żeby jutro

Dianne miała mniej roboty, co?

– No to chyba dobry pomysł.

-Ło mamuniu kochana! Ależ dziury na tej drodze!- wrzasnął Fryderyk podskakując aż pod sufit na tylnym siedzeniu.

-No, kochany, czego oczekujesz. Toż to Nowy Jork. Tu wszystko musi być wielkie. Wielkie miasto, wielkie domy, wielkie ulice, wielkie korki to i wielkie dziury. Big Apple w końcu, co nie? – rzucił za siebie ksiądz Piotr ani na chwilę nie spuszczając wzroku z jadącego przed nimi samochodu.

– No, ale choć trochę mógłbyś zwolnić – nie dawał za wygraną Fryderyk.

-to by od razu zaczęli za mną trąbić, że blokuję drogę – próbował usprawiedliwiać się ksiądz.

-no już bez przesady. Znó tak wolno to nie jedziemy. A lepiej uważaj na tych dziurach, bo jak urwiesz ośkę, to nigdzie nie dojedziemy. – wtrącił Gienek jak zwykle siedzący na przednim siedzeniu, zapięty bezpiecznie pasami.

-no już dobrze. Przepraszam. -poddał się ksiądz Piotr – Już zwalniam. Ale ostrzegam; Kościuszko Bridge jest w remoncie i będzie znowu trzęsło jak sto pięćdziesiąt.

Przez chwilę jechali w milczeniu: Ksiądz Piotr skoncentrowany na omijaniu dziur i przepychaniu się przez korek, a Fryderyk z Gienkiem jak zawsze z zachwytem obserwujący mieniącą się kolorowymi światłami linię wieżowców na Manhattanie. Empire State Building dziś podświetlony był na zielono-czerwono.

-oho! znaczy się że Boże Narodzenie blisko. wieżowiec na choinkę przerobili – zażartował Fryderyk. -a widzieliście tą choinkę przez Rockefeller Centre? W tym roku taka sobie, co nie? No, a Macy’s jakie tłumy muszą dzisiaj być….

-a żebyśmy my się tak do Bożego Narodzenia przygotowali duchowo, jak się przygotowujemy prezentowo, to byłoby dopiero mistrzostwo świata… – westchnął Gienek zamyślony.

– To prawda. Biegamy, jeździmy, kupujemy, sprawdzamy, gotujemy… a potem patrzysz na kalendarz, adwentu coraz mniej, postanowienia adwentowe zamieniamy na noworoczne, te znów odkładamy na wielkopostne i nic z tego naszego naprawiania życia nie wychodzi… – powiedział ni to do siebie, ni to do pluszaków ksiądz Piotr

– no właśnie…. Taki to już jest ten zwariowany świat. Każdy za czyms goni. Ci za pieniędzmi, ci za sławą, ci za władzą, a Pan Jezus to się robi zupełnie niepotzrebny w tym wszystkim. A to, co mówił, to nikogo nie obchodzi.-westchnął smutno Fryderyk.

– ale to nie ma co teraz biadolić, tylko trzeba się nawracać. – przerwał mu Gienek – Jak jeden Szop się nawróci, to już będzie świat lepszy! Wystarczy, że jeden Gienek przestanie biadolić i narzekać, a zacznie słuchać Słowa Bożego, to już będzie o jednego Słuchającego Słowa Bożego więcej. A jak jeden ksiądz się nawróci, i zajmie się tym, co ksiądz powinien robić, a przestanie zajmować się tym, czym nie powninen, to już w ogóle będzie czad, co nie?

– ojej ojej. aleś pojechał. Że niby czym to ja mam się zajmować, a się nie zajmuję, co? Mądry się znalazł! – oburzył się ksiądz.

– No właśnie. Uderz w stół, a nożyczki się odezwą. – mruknął Gienek. – a to ja mam być twoim sumieniem czy co? Sam dobrze wiesz, na co najwięcej czasu tracisz! Zamiast kazania przygotowywać, to siedzisz na fejsie i tylko się denerwujesz na innych, zamiast czytać Ojców Kościoła to ślęczysz nad gazetami, zamiast jechać do wspólnoty na liturgię słowa, to mecz oglądasz, zamiast …

– no już dobrze, dobrze. – przerwał mu ksiądz – Wiem, wiem! Przepraszam, Muszę się nawracać. To wszystko prawda. Najwyższy czas wybrać się do spowiedzi.

– no i bardzo dobrze. Będzie akurat na Brooklynie liturgia pokutna. Arturo nas zapraszał. Nigdy nie jest za późno, by prostować ścieżki dla Pana. Dziś akurat w Ewangelii o tym było. Że przyszedł Jan i mówił: prostujcie ścieżki dla Pana, wyrónajcie drogi, zasypcie dziury i te wszystkie pagórki wyrównajcie. – zacytował z pamięci Gienek.

– no to postanowione. Nawracamy się. Dzisiaj! Teraz! – wykrzyknął ksiądz Piotr.

– Teraz kochany to ty miałeś skręcić na Metropolitan Avenue. – rzucił Fryderyk, który jedyny śledził wskazania GPS.

– no to ładne….- jęknął ksiądz.

–  to teraz słowo „nawracaj się” nabiera nowego znaczenia….- podsumował Fryderyk

 

 

Budzik zadzwonił przez 6 rano. Za oknem jeszcze długo miało nie być jasno. Fryderyk zwykle jeszcze przez chwile przeciągał się licząc na to, że może jednak okaże się, że to wakacje i nie trzeba tak wcześnie wstawać. Ale tym razem zerwał się nadspodziewanie szybko. Przeżegnał się, odmówił „Ojcze Nasz”, „Zdrowaś Mario” i „Chwała Ojcu” i poleciał do łazienki. Jak na Szopa Pracza przystało, umyty i uczesany zbiegł na dół. Ksiądz Piotr siedział w kuchni i pił kawę przeglądając poranną gazetę.

– a ty co tak wcześnie na nogach dzisiaj? – zapytał

– a nie, nic. tak tylko mi jakoś się spać nie chciało. – odparł Fryderyk

Ksiądz Piotr popatrzył na niego podejrzliwie.

– za dobrze cię znam, żebyś mi taki kit wciskał.

– No… yyyy… bo ja, no tego…. – plątał się w zeznaniach – no bo Adwent się zaczął i ja sobie pomyślałem, że może ja bym tak się trochę ogarnął, bo jak Pan Jezus przyjdzie, a mnie zastanie w łóżku, to będzie trochę głupio. Więc postanowiłem, że będę wcześnie wstawał i się modlił.

– hmmm. no niby racja. A Gienek? Śpi jeszcze?

– tak, tak. On śpi. Bo on to taki śpioch jest. A widzisz, ja nie. Ja jestem dzielny i wreszcie będziesz mnie mógł pochwalić.

– no Freddy, i cała akcja na nic. – załamał ręce ksiądz.-  Przecież sam mówiłeś przed chwilą, że chodziło ci o to, by się modlić, a nie modlimy się przecież po to, by tych, co się modlą pochwalić, a tych ci się nie modlą skrytykować. Modlitwa ma nas przybliżyć do Pana Jezusa, a nie być czymś, czym możemy napompować swoją pychę!

– To znaczy, że mam nie wstawać i się nie modlić? – Freddy rozłożył bezradnie łapki.

– Ależ skąd! To bardzo dobrze, że chcesz się rano modlić. Ale Jezus mówi: jeśli chcesz się modlić, to nie rób tego na pokaz.

– Aha. no chyba rozumiem. – odpowiedział Fruderyk drapiąc się łapką za uchem.

– No cześć, co słychać? – saspany głos Gienka przerwał ich rozmowę.

-a, słychać, słychać. Własnie rozmawialiśmy z Freddim o modlitwie – odpowiedział ksiądz Piotr.

– O! To fajne. ale chyba zamiast debatować, to lepiej iść się po prostu pomodlić, bo z tego waszego wczesnego stawania adwentowego nic nie wyniknie dobrego. odparł Gienek

– W sumie to fakt.  – przytakną Fryderyk i niewiele myśląc podreptał do drzwi. – To ja lecę do kościoła. A wy?

– No jasne. – rzekł Gienek i zarzuciwszy kaptur na głowę podążył za przyjacielem.

– Otwórzcie kościół i zapalcie światła.  Zaraz was dogonię. – rzucił za nimi ksiądz Piotr dopijając kawę. – ech.. co ja bym bez nich zrobił. – Westchnął uśmiechając się do siebie.